martes, 5 de agosto de 2008

Sentimientos

¿Qué se supone que tienes que hacer cuando una de las personas más importantes de tu vida ves que se va?
¿Quedarte impasible a esperar el momento?
Dicen, que tienes que disfrutar esos últimos momentos con esa persona querida. ¿Disfrutar? ¿Cómo? ¿Viendo como sufre y como ya no le quedan fuerzas para luchar?
También hay quien dice que para estar sufriendo más vale que se vayan. Quizás yo sea muy egoísta pero, quiero que esté aquí el máximo tiempo posible. Mientras quede un poco de esperanza, hay que luchar.

Después, lo único que te viene a la cabeza son miles de momentos que has pasado con él; y no, no quieres, te niegas a pensar que pronto puede suceder lo peor.
Prefiero pensar que aún quedan por pasar buenos momentos. Que va a continuar dando por saco con eso de que "no gastes tanto que hay crisis y todavía no ha venido lo peor" o "¿a quién se le parece esta niña con ese genio?"

No me imagino la vida sin él.
Lo único que tengo son ganas de llorar. Él también llora, sabe que está muy mal y que se va. ¿Cómo tiene que asumir una persona, que es consciente de lo que le está pasando, esta situación?

Espero que pase el tiempo rápido y deje de sufrir y a poder ser, siguiendo con nosotros.

17 comentarios:

Anónimo dijo...

Titi, en estos tiempos difíciles sabes que no estás sola. Os admiro a los dos: a ti, porque te armas de valor para ocultar el sufrimiento diario y a él porque nunca pierde el sentido del humor, las dificultades no lo han cambiado y eso es tan difícil como admirable.
Un abrazo fuerte!
B7s!

JMC dijo...

¿Qué se supone que tienes que hacer cuando una de las personas más importantes de tu vida ves que se va?
Que pregunta mas difícil, a mi me gustaría recordar junto a esa persona cada momento cada inquietud, cada sensación pasada, comentarlos y guardármelos para poder tenerlos para siempre. Muchos ánimos.
Suerte.

Syl dijo...

Jo, qué mal me ha sabido entrar aquí y encontrarme este post...

Ánimo Rakala, será lo que tenga que ser...ahora lo único que puedes hacer es mimarle, animarle, hacerle reir...y sobre todo, evitar que te vea triste y mal...que eso, aún les hace el dolor, más doloroso.

Besitos y mucha fuerza, bonica.

Rakala dijo...

Miry, hasta ahora sólo lo veía sonreir cuando iba Raül a casa pero, anoche en el hospital, volví a verlo piropear a las enfermeras. Eso es buena señal.
Gràcies titi.

jmc, es una buena idea. Espero pasar muchos momentos más para recordarlo después. Muchas gracias por tus ánimos.

sylvie, sé que no es un post muy agradable de leer pero necesitaba escribir lo que sentía en ese momento.
Mi padre y yo solemos bromear a menudo, me parece una buena manera de olvidar los malos ratos.
Moltes gràcies. Besets.

Grimo runner dijo...

Disfruta cada momento, yo fue lo que hice cuando tuve que pasar por ello, a veces momentos de paz son maravillosos. Aprovecha cada respiración. Un besote.

Rakala dijo...

No sé que ha pasado con los comentarios que habiais escrito. Los copio y los pego de nuevo y así los contesto todos.

jmc escribió:

¿Qué se supone que tienes que hacer cuando una de las personas más importantes de tu vida ves que se va?
Que pregunta mas difícil, a mi me gustaría recordar junto a esa persona cada momento cada inquietud, cada sensación pasada, comentarlos y guardármelos para poder tenerlos para siempre. Muchos ánimos.
Suerte.

Sylvie escribió:

Jo, qué mal me ha sabido entrar aquí y encontrarme este post...

Ánimo Rakala, será lo que tenga que ser...ahora lo único que puedes hacer es mimarle, animarle, hacerle reir...y sobre todo, evitar que te vea triste y mal...que eso, aún les hace el dolor, más doloroso.

Besitos y mucha fuerza, bonica.

Grimmo escribió:

Disfruta cada momento, yo fue lo que hice cuando tuve que pasar por ello, a veces momentos de paz son maravillosos. Aprovecha cada respiración. Un besote.

Respuestas:

Miry, hasta ahora sólo lo veía sonreir cuando iba Raül a casa pero, anoche en el hospital, volví a verlo piropear a las enfermeras. Eso es buena señal.
Gràcies titi.

jmc, es una buena idea. Espero pasar muchos momentos más para recordarlo después. Muchas gracias por tus ánimos.

sylvie, sé que no es un post muy agradable de leer pero necesitaba escribir lo que sentía en ese momento.
Mi padre y yo solemos bromear a menudo, me parece una buena manera de olvidar los malos ratos.
Moltes gràcies. Besets.

Presi, eso intento, disfrutar a tope de él. Gracias. Besos.

Rakala dijo...

No sé que ha pasado con los comentarios que habiais escrito. Los copio y los pego de nuevo y así los contesto todos.

Sylvie escribió:

Jo, qué mal me ha sabido entrar aquí y encontrarme este post...

Ánimo Rakala, será lo que tenga que ser...ahora lo único que puedes hacer es mimarle, animarle, hacerle reir...y sobre todo, evitar que te vea triste y mal...que eso, aún les hace el dolor, más doloroso.

Besitos y mucha fuerza, bonica.

Grimmo escribió:

Disfruta cada momento, yo fue lo que hice cuando tuve que pasar por ello, a veces momentos de paz son maravillosos. Aprovecha cada respiración. Un besote.

Respuestas:

Miry, hasta ahora sólo lo veía sonreir cuando iba Raül a casa pero, anoche en el hospital, volví a verlo piropear a las enfermeras. Eso es buena señal.
Gràcies titi.

jmc, es una buena idea. Espero pasar muchos momentos más para recordarlo después. Muchas gracias por tus ánimos.

sylvie, sé que no es un post muy agradable de leer pero necesitaba escribir lo que sentía en ese momento.
Mi padre y yo solemos bromear a menudo, me parece una buena manera de olvidar los malos ratos.
Moltes gràcies. Besets.

Presi, eso intento, disfrutar a tope de él. Gracias. Besos.

Rakala dijo...

No sé que ha pasado con los comentarios que habiais escrito. Los copio y los pego de nuevo y así los contesto todos.

Grimmo escribió:

Disfruta cada momento, yo fue lo que hice cuando tuve que pasar por ello, a veces momentos de paz son maravillosos. Aprovecha cada respiración. Un besote.

Respuestas:

Miry, hasta ahora sólo lo veía sonreir cuando iba Raül a casa pero, anoche en el hospital, volví a verlo piropear a las enfermeras. Eso es buena señal.
Gràcies titi.

jmc, es una buena idea. Espero pasar muchos momentos más para recordarlo después. Muchas gracias por tus ánimos.

sylvie, sé que no es un post muy agradable de leer pero necesitaba escribir lo que sentía en ese momento.
Mi padre y yo solemos bromear a menudo, me parece una buena manera de olvidar los malos ratos.
Moltes gràcies. Besets.

Presi, eso intento, disfrutar a tope de él. Gracias. Besos.

Rakala dijo...

No sé que ha pasado con los comentarios. Voy actualizando.

Rakala dijo...

Sigo acutalizando.

Rakala dijo...

Que desastre

Anónimo dijo...

Hola xiqui¡¡¡
Desde esta xicoteta finestra ciberespacial... vull que sapigues que eres molt valenta, i t'admire molt. ESTAS FENT-HO MOLT BE¡¡¡¡ Estas ahi¡¡¡ és el més important... Confia en que tot es va a millorar. algun dia t'alçaràs i tot habrà canviat i segur que sera millor.
Pero no te pares¡¡¡ I continua corrent la carrera de la teua vida, que tal volta eixa lluita diària, faça que més d'un també la vullga correr, i encara que siga, pegue alguns pasets amb il·lusió, encara que en estos moments tinga ganes de abandonar...
Un bes molt fort¡¡¡

Rakala dijo...

anonimo, no ho sé cert però supose que seras Tati. Gràcies per el teu comentari i el teu suport.
Besets.

Rakala dijo...

Sigo actualizando.

Rakala dijo...

Sigo actualizando

Rakala dijo...

Sigo actualizando

Rakala dijo...

Sigo actualizando